Torfhildur Hólm segir:
Húsfreyjan á Gerði var beðin um að eiga tilvitnun mánaðarins nú í apríl og ákvað hún að hafa hugleiðingu sína um tilvitnunina sjálfa í ljóðaformi. Hún er eftirfarandi:
Allt er í heiminum alvaldi háð
á himni og jörðu.
Standa þó ennþá og stara um láð
steinarnir gömlu hörðu.
Tunglið og sólina tala þeir við
í trúnaði sem forðum.
Þó fjallið á stundum fari á skrið
færast þeir aldrei úr skorðum.
Eilífðin hlýðir á aldanna söng
ævin sumra er löng.
Tilvitnunin:
„Mikið djúp gerði það í mér, ef ég gæti séð Hrollaug landnámsmann og papana vera að horfa fyrir þúsund árum á sama steininn, sem ég er að horfa á núna, sona einkennilegan stein. Þó gerði það ennþá meira djúp í mér, ef ég sæi þá vera að stara á þetta sama og ég hef starað á forundrandi, þetta einstaka, sem kannski hefur aldrei gerzt á neinum öðrum stað í öllum heiminum, á það, þegar hann birtist og hefur horfið.
En er þetta vitleysa í mér? Getur það verið, að steinninn hafi staðið þarna í þúsund ár? Að hugsa sér! Að standa í sömu stellingum í þúsund ár. Hvílík eilífð er líf steinsins!
En kannski finnst steini ekki lengra að standa í þúsund ár í fjallshlíð en okkur að standa þar í þúsund sekúndur.“
Úr Í Suðursveit.
(Torfhildur Hólm Torfadóttir)