Skip to main content

Ein veisla, tvöföld áhrif

Ein veisla, tvöföld áhrif.

Slæmur inngangur að öðru skárra

Hér kemur síðbúin frétt, frétt, sem þó á erindi til allrar þjóðarinnar, en hefur legið í nærri tvö ár óbirt á skrifborðinu hjá mér. Reyndar birtist frétt þessi á sínum tíma í einu Reykjavíkurblaðinu, blaði, sem því miður er nærri því eins sjaldséð hér eystra og heilagur andi.

Ástæðan fyrir þessu seinlæti mínu og slaklegu fréttastreymi til ykkar, kæru sýslungar, er sú, að ég hef ekki áttað mig til fulls á hvort frétt þessa beri að leggja vinstra eða hægra megin við naflan. En ég hef alltaf verið haldinn þeirri áráttu að vilja vita hlutina á vísum stað. Því hefur frétt þessi orðið æði síðborin til megin þorra Austur-Skaftfellinga. En betra er seint en aldrei. Ég þykist loks hafa komið auga á lausn á þessu vandamáli mínu.

Mér sýnist ekki betur en lesendur Eystrahorns séu fullfærir um að sjá hlutina í réttu ljósi. Því varpa ég eftirfarandi frétt á þeirra vald, geta þá lesendur, ef einhverjir verða íhugað hvort hún muni fremur valda búhnykk á hægri væng eða þeim vinstri.

Á hlaupársdaginn 1984. T.S.

Hrossakjöt vætt með vodka.

Fyrir nokkrum misserum vakti undirritaður máls á því við kunningja sína, að hann vildi efna til nýs félagsskapar, sem gjarnan mætti heita Félag áhugamanna um hrossakjötsát. Slíkur félagsskapur gæti haft margþættan tilgang, m.a. stuðlað að því að afla félagsmönnum sínum o.fl. gnægðar af góðu hrossakjöti að borða. Einnig mætti hafa það bak við eyrað, að nú um sinn er hestamennska mjög í tísku og hrossum fjölgar óðfluga, svo að nærri horfir af þeim sökum til landnauðar í sumum góðsveitum. En varla mun vera æskilegt að gera hrossin að eins konar helgum verum, líkt og Hindúar gera við nautgripi sína. Það hlýtur því að vera áhugamál hrossabænda að eiga tryggan markað fyrir kjötið af drógum sínum, er þær hafa runnið sitt síðasta jarðneska skeið til enda. Eitt augljósasta starf innan væntanlegs félagsskapar yrði að efna til veisluhalda t.d. hafa árshátíðir o.fl. veislur, ef sýnist. Auðvitað yrði hrossakjöt að vera aðalrétturinn. Það verður að segjast alveg eins og er, að tillagan um áðurnefnda félagsstofnun hefur fengið svo góðar undirtektir, hvar sem hana hefur borið á góma, að jafnvel undirritaður hefur orðið hvumsa við, því hann er farinn að óttast, að ef af stofnun slíks félagsskapar yrði, gæti það orðið til þess að leggja allan félagsskap annan í landinu í rúst. Nú, það verður þá bara að hafa það.

Óvæntur sigur.

Skal nú fleiri mála getið, er við sögu koma. Um margra ára skeið hafa bridgespilarar í Suðursveit haft með sér félagsskap og m.a. keppt við bridgefélagið á Höfn tvisvar á vetri í meira en tíu vetur og alltaf með árvissum ósigri hinna fyrrnefndu. En svo stakk undirritaður upp á því, að ef einhvern tíma skeði það ólíklega, að Suðursveitungar ynnu Hafnarmenn við spilaborðið, þá skyldum við halda fagnaðarhátíð og m.a. hafa eina flösku af brennivíni per kjaft og sötra úr henni á þeirri júbilhátíð. Við þessa hvatningu fylltust Suðursveitungar slíkum jötunmóði að skömmu síðar skeði hið óvænta, að Suðursveitungar báru sigurorð af Hafnarmönnum við spilaborðið, ekki stóran sigur að vísu, en sigur þó. Sá eftirminnilegi atburður átti sér stað 9. apríl 1981.

Svo stakk hugmyndaríkur spilafélagi upp á því í vetur að slá saman hrossakjötsveislunni og sigurhátíð bridgemanna. Þeirri uppástungu var tekið með miklum fögnuði allra þeirra, sem hlut áttu að máli. Ein veisla, tvöföld áhrif.

Pottflaska varð að pela

Hátíðarhöldin fóru svo fram síðasta vetrardag 1982. En þá voru nokkur misseri liðin frá því áfengiskaupin höfðu verið ráðgerð, ein flaska per kjaft. Og á þeim tíma hefur veriðbólgan vaxið, en annað minnkað að sama skapi, jafnvel svo mikið, að pottflaskan, sem einu sinni var er nú orðin að einum pela.

Ja, það verður aldrei ofsögum sagt af vonsku verðbólgunnar. En látum kyrrt liggja að sinni.

Undirbúningsnefnd sú, sem skipuð var til að sjá um undirbúning hátíðarinnar, hafði treyst á frjálshyggjuna og þarna lér hún a.m.k. ekki að sér hæða. Hrossakjötið keypt í kaupfélaginu okkar á Hornafirði reyndist alveg frábært. Jafnvel vodkapelinn sýndist óþarfur, enda sparlega með hann farið. En veislugestir skemmtu sér fram á nóttu við stuttar spaklegar tölur, ljóðaflutning bæði frumsaminn og stolinn, söng, dans og sitthvað fleira, sem hold eða anda mátti gleðja. Létu sumir veislugestir þess getið, er þeir bjuggust til heimferðar, að samkvæmi þetta hefði jafnast á við tvö þorrablót. Sem sagt: Ein veisla, tvöföld áhrif.

Fullyrða má, að þetta verður ekki síðasta hrossakjötsveislan í Suðursveit og mætti fleiri eftir breyta.

Gleðilegt sumar.

Samantekið á Hala fyrsta sumardag 1982.

 Torfi Steinþórsson

 

Eystrahorn, fimmtudagur 22. mars 1984

Við minnisvarðann

Við minnisvarðann

Þorsteinn Geirsson, Reyðará.

Kæru heimamenn og gestir!

Fyrir röskum fjórum árum kom til umræðu hér í Austur-Skaftafellssýslu að minnast með veglegum hætti aldarafmælis Þórbergs Þórðarsonar, rithöfundar frá Hala í Suðursveit. Til undirbúnings þessa var kosin nefnd sem skilaði hlutverki sínu með prýði. Meðal nefndarmanna kom einnig upp sú hugmynd að reisa minnismerki um Þórberg. Þessi hugmynd fór fyrir sýslunefnd A-Skaft., einnig hreppsnefnd Borgarhafnarhreppas og að síðustu til nánustu ættmenna Þórbergs sem tóku að sér að sjá um framkvæmd verkefnisins að öllu leyti. Á þessum ferli hafði málefnið stækkað þó hin fyrsta hugmynd væri enn í fullu gildi. Bræðurnir á Hala voru þrír og er nokkur sem eigi man eftir hinum tveimur ef einn þeirra var nefndur? Þeir eru allir af sömu rót og er hér með innst með sama hætti. 

Brautsteinar

Þar sem að Sýslunefnd A-Skaftafellssýslu hélt þessu málefni í upphafi fyllsta stuðningi hefur verið litið svo á að sýslunefndin afhenti minnisvarðann. Og í dag erum við komin saman á Hala í Suðursveit til þess að afhjúpa minnismerki um þá bræður, Þórberg, Steinþór og Benedikt.  

Í Hávamálum segir: 

Sonur er betri

þótt sé síð of alinn

eftir genginn guma.

Sjaldan bautasteinar

standa brautu nær

nema reisi niður af nið.

Úr handriti Þorsteins GeirssonarForeldrar

Foreldrar bræðranna á Hala sem við erum hér að minnast voru Þórður Steinsson f. 21. Október 1854 og Anna Benediktsdóttir  f. í Öðrumgarði í Nesjum 28.desember 1863.

Þau Þórður og Anna voru gefin saman í hjónaband sunnudaginn 23. maí 1887, ásamt tveimur öðrum hjónaefnum á Breiðabólsstaðarbæjunum í Suðursveit. Frásögn af þeim brúðkaupsdegi geta allir lesið í bókinni Steinarnir tala, eftir meistara Þórberg.

 

 

 

 

,,Þjóðfélagið“

Það er stór stund í lífi foreldra er barn fæðist. Að vísu veit enginn á þeirri stundu um ókomna ævi hvort hún verður stutt eða löng eða hver æfibrautin verður í smáu eða stóru. Það er þó svo að sum börn marka sér spor fyrr en önnur – fæðast þroskuð langt fyrir ofan meðallag. Hver sem les með athygli ritverk Þórbergs „Í Suðurstein“ þar sem hann fjallar um æsku sína og bræðra sinna, fær fljótt þá tilfinningu að Þórbergur, Steinþór og Benedikt séu þá þegar efni í enga meðalmenn. Svo stórkostlegt er þetta ritverk að þar er eigi auðgert í einn kafla að vitna fremur en annan. En ber þó ekki einna hæðst þátturinn í Rökkuróperunni er þeir bræður, ásamt fleirum ungum mönnum stofnuðu „þjóðfélagið“ með tilheyrandi embættum svo sem landshöfðingja, sýslumanni, hreppstjóra og pósti, sem héldu utan um lög og reglur í ríkinu? Og þegar kreppan kom í þjóðfélagið var henni bægt frá með því að taka upp nýja stjórnarhætti, veita fé til nýframkvæmda, sem veittu næga atvinnu og gáfa þegnum arð.

Fermingarvorið

Þórbergur á Hala var fæddur 12. mars 1888, skírður 28. Sama mánaðar eftir Þorbjörgu, afasystur sinni á Hólum, sem vitjaði nafns í draumi; fermdur 1. sunnudag eftir trínitatis, þ.e. 1. Júnú 1902. Það eru því 90 ár í vor síðan að Þórbergur fermdist. Og nú skulum við huga að hvað Steinþór bróðir hans hefur sagt frá þessu vori en þá lá hafís fyrir landi og á mörgum bæjum að verða matarskortur. Búhyggindi afa komu sér nú vel. Á Breiðabólsstað var eitthvað til af rúgi og lítilsháttar af kjöti. Okkur bræðrunum var tekinn sterkur vari á því að vera að snópa á Breiðabólsstað um matmálstíma. Þó munum við hafa komið þar á hverjum degi til leikja og annars. Steinn afi hafði það verk að malarúginn. Við höfðum gaman af að líta í kornskálina og skyggnast eftir hvað væri í henni. Af því gátum við dregið nokkrar ályktanir um kökugerð á breiðabólsstað. Einu sinni sagði ég við móður mína eftir ferð á Breiðabólsstað. „Ekki verða gerðar margar kökur úr því sem afi malaði í dag, ekki nema 2-3 og það er hálf kaka á mann. En ég sá smjörkökuna hjá henni Þórunni, hún var dálítið stór.“ Ég fék ávítur hjá móður minni fyrir þessa hnýsni. En oft færði Þórunn okkur kökubita út á stétt þegar við vorum þar að leikjum. En við forðuðumst að segja frá því heima á Hala. Tæpan hálfan mánuð af sumri kom frétt um það austan af Hornafirði að ísinn hefði lónað frá og að standferðaskipið Hólar hefði komið með lítinn vöruslatta sem skipt væri á öll heimilin í sýslunni. Brugðið var við í mínu byggðarlagi og menn sendir til þess að sækja það sem Suðursveit bar. Á heimili kom ein skeffa (25 pund) af rúgi og annað eins af maísmjöli. Ekki var hægt að segja að skammturinn væri stór en þetta þótti mikið eftir allt allsleysið og gat enst nokkra stund með sparnaði, sagði fólkið. Nú voru gerðar kökur á Hala, hætt var að drekka nýmjólkina, hún var sett í trog, smjör gert úr rjómanum en grautur úr undanrennunni. Skammtur okkar bræðranna á dag var flatbrauðskaka, tvískipt og slatti af graut í tveggja marka skál, kvölds og morgna. Maísinn var notaður í útkast á grautinn. Þessi maís var hvítur á lit, sæmilega fínn og grautur úr honum bragðaðist ekki illa. Þegar síga fór á þennan matarforða voru gerðir út tveir menn úr mínu byggðarlagi frá Breiðabólsstaðarbæjum og Reynivöllum til Djúpavogs. Frést hafði að þangað væri komið vöruskip. Þeir sem fóru voru: Björn Arason á Reynivöllum og Ketill Jónsson á Gerði. Sinn hestinn hafði hvor í taumi undir kaupstaðarvarninginn fyrir alla bæina. Kom því eitt klyf á bæ (100 pund).

Mig minnir að það vera rétt fyrir trínitatis að þeir fóru af stað í þessa kaupstaðarferð og komu aftur laugardagskvöldið fyrir fyrsta sunnudag eftir trínitatis, voru 9 eða 10 daga í ferðinni. Mér er þetta minnisstætt fyrir það að næsta sunnudag eftir trínitatis átti Þórbergur bróðir að fermast ásamt sex börnum öðrum.

Það var því á síðustu stundu að varningurinn af Djúpavogi kom í fermingarhófið. Þess skal þó getið að fermingarundirbúningur þá var ósköp einfaldur og látlaus í mat, drykk og fatagerð. Fermingarfötin hans Þórbergs voru úr heimaunnu vaðmáli, voðin lituð úr sortu og hellulit. Til vinnunnar og litarins á fötunum var vandað. Móðir okkar sneið þau en Auðbjörg, móðursystir saumaði. Þær voru báðar vel virkar og nokkuð vel kunnandi til verks. Nóttina eftir komu kaupstaðarmannanna voru pottur og panna sett á hlóðir í útieldhúsinu á Hala, pönnukökur bakaðar og kleinur steiktar. Á sunnudagsmorguninn var því hægt að gefa kaffi svolítið frábrugðið því venjulega. Þetta þótti okkur strákunum stórhátíð.

Þórbergur20200215 094911.hs

Það er ekki ofsagt hjá Steinþóri að fermingarkaffið á Hala 1.júní 1902 var stórhátíð. Og er árin líða verður fermingarbarnið á bænum, hann Þórbergur, einn mesti ritsnillingur þjóðarinnar á þessari öld. Þeir eru margir steinarnir og björgin hér á Breiðabólsstaðabæjunum sem stormar hafa leikið um á áranna rás. Allir eiga sinn uppruna og urðu oft og tíðum umhugsunarefni Bergs á Hala í æsku.

Nafnið Bergur er stórbrotið, mekilegt og látlaust. Bergu = klöpp, klettur, Bergur = bjargvættur, bergvatn = tær vatnsuppsprettulind. Það léku stormar um Berg frá Hala er hann hóf feril sinn sem rithöfundur. Þá storma stóð hann af sér, var harður einsog bergið hér í kringum okkur, opnaði smátt og smátt lind uppsprettunna, skrifaði bækur á tærasta máli alþýðunnar í landinu. Þvílík gæfa fyrir Suðursveit að hafa fóstrað upp hann Berg á Hala.

Þórbergur kvæntist 1. október 1932 Margréti Jónsdóttur frá Njarðvík f. 30. september 1899. Margrét reyndist Þórbergi traust kona og bjó honum gott heimili. Þórbergur lést 12. Nóv. 1974 en Margrét 28. janúar 1988.

 

Steinþór og SteinunnSteinþór

Steinþór á Hala var fæddur fimmtudaginn 10. júní 1892 og fermdist á trínitatis sunnudaginn 10. júní 1906. Steinþór var á margan hátt sérstæður maður og öllum minnisstæður sem af honum höfðu kynni. Hann var snemma í fararbroddi í félagsmálum, ekki aðeins í Suðursveit heldur í allri sýslunni og í landssamtökum bænda, Stéttarsambandinu, eftir 1945. Hann hefði átt auðvelt með að hasla sér völl á hinum ýmsu sviðum í þjóðlífinu og hefði alls staðar vakið eftirtekt.

En ef til vill er Steinþór þekktastur utan sýslunnar okkar fyrir 25 samtalsþætti við Stefán Jónsson um lífið í Suðursveit frá síðustu aldamótum og langt fram á þessa öld. Ári síðar (1970) voru þættirnir gefnir út. Það er bókin Nú, nú, sem aldrei var skrifuð. Síðasta samtalsþættinum lýkur með þessum orðum: „Og þá erum við komnir á hala þessarar frásagnar. Á morgun verð ég 77 ára ef mér auðnast að lifa þann dag. Ég hef oft hugsað um það en kannski aldrei betur en nú hvað það er gaman að vera ungur. En það er líka ánægjulegt að vera kominn til aldurs og hafa það á tilfinningunni að hafa reynt að láta eitthvað gott af sér leiða.“

Steinþór kvæntist 20. júní, árið 1914, Steinunni Guðmundsdóttur frá Reynivöllum f. á Borg á Mýrum 25. nóvember 1877. Steinunn á Hala var hin vænsta kona og studdi mann sinn með ráðum og dáð í búskapnum, ekki síst er hann var að heiman að starfa fyrir samfélagið í félagsmálum.

Steinþór á Hala lést 20. janúar 1981 en Steinunn 14. maí sama ár.

BenediktIngunn og Benedikt

Benedikt, yngsti bróðirinn á Hala, síðar bóndi á Kálfafelli í Suðursveit var fæddur 20. júlí, nafni úr latínu sem merkir „blessaður“ og fermdur 19.maí 1909.

Þegar þeir bræður á Hala og frændur þeirra á Gerði, Ragnar Þórarinsson og Benedikt og sjálfsagt fleiri stofnuðu þjóðfélagið, fékk Benedikt embætti póstsins. En hann var svo sjálfstæður í sér að trúlega hefur hann brotið gegn þjóðfélaginumeð ráðnum hug svo að hann fengi tækifæri til þess að halda fram sjálfstæðum eigin skoðunum á ýmsu í þjóðfélaginu. Þar sjáum við hann í huganum kankvísan og dálítið ögrandi stríða landshöfðingja og sýslumanni með leiftrandi augnaráði og sposku brosi sem gat sagt svo ótal margt. Benedikt á Kálfafelli var afar traustur félagsmaður, þéttur fyrir, sjálfstæður í skoðun og vakti verðskuldaða athygli hvar sem hann fór. Það gneistaði frá honum orka sem hreif aðra með.

Benedikt kvæntist 29.maí 1919, glæsilegri heimasætu á Kálfafelli í Suðursveit, Ingunni Þórðardóttur f. 28. Ágúst 1895. Þau bjuggu á Kálfafelli í nær hálfa öld. Til þeirra var gott að koma. Þess minnast margir.

Benedikt lést 18.febrúar 1968 en Ingunn 19.september 1978.

Í Suðursveit

Það mætti ef til vill hugsa sem svo að við, sem ekki eigum rætur hér í Suðursveit öfundum Suðursveitina af þessum mönnum sem hér er verið að minnast. – Svo er í raun ekki. Við samgleðjumst Suðursveitungum að þeir bræður á Hala fæddust hér og skilja eftir sig merk spor hver á sínu sviði. Við nutum þeirra líka í ríkum mæli á meðan þeir voru á meðla okkar og njótum þeirra áfram. Svo lengi lifa þeir í verkum sínum og vitund okkar. Á þann veg geymist sönn mynd sögunnarMinnisvarðinn

Arkitektinn

Arkitekt að minnisvarðanum um þá bræður á Hala, Þórberg, Steinþór og Benedikt sem hér hefur verið reistur og afhjúpðaður er Sveinn Ívarsson, Álfhólsvegi 79, Reykjavík. Það er táknrænt að hann skyldi vinna þetta verk og honum eru færðar alúðar þakkir fyrir frábært starf.

 

Lokaorð

Minnisvarðinn mun standa um langa framtíð og er falið til gæslu ættmennum þeirra bræðra því sjaldan bautasteinar standa brautu nær nema risi niður af nið.

Guð blessi minningu þeirra þriggja hjóna sem hér hefur verið minnst. Megi friðsæld Guðs ætíð umvefja og vernda þennan stórbrotna stað og þá sem varðveita hann um ókomin ár

(Millifyrirsagnir eru blaðsins)

 

Eystrahorn 17. desember 1992

 

,,...búinn að kasta ham og hempu"

Séra Fjalarr og BetaÍ Reykjavík, þar sem holtið langt ofan við sundin blá liggur andspænis Esjunni, hafa Fjalarr Sigurjónsson og Beta Einarsdóttir fyrverandi presthjón á Kálfafellsstað hreiðrað um sig í gömlu snotru einbýli. Innanstokks minnir ómetanlega á skrautbúið heimilið á Kálfafellsstað, vantar ekki meira en græna velli Suðursveitar og suðurströndina í gluggann. Steinar, myndir, blóm, tálgaðir kallar og skrautlegir teppisbútar um allt og innanum Fjalarr iðandi með axlabönd á ljósblárri skyrtunni og Beta í hvítum kjól með rauðum stórum doppum og með rauða og bláa slæðu gefur kaffið. Þær urðu ekki betri prestfrúrnar og Fjalarr varð í hugum sveitunga sinna holdi klædd táknmynd prestsins.

Hvernig getur svona fólk lifað svona á graslausu holtinu, hvað er það að gera? Er um að ræða annað líf eftir tuttugu og sex ár í Suðursveit? ,,Ja, kannski er þetta blekking, kannski er maður dauður” Er ekki erfitt fyrir gamlan prest að messa ekki? ,,Það er kannski erfitt jú, en það má ekki gleyma því hvað margir verða fegnir. Ég held að ég hafi verið búinn að segja þeim alveg nóg. Þó var ég ekki búinn að sliga þá, það held ég ekki. Var hófsmaður í messuhaldi, þó kannski ekki í öðru.” Varst´u búinn að segja þeim allt? ,,Eigum við ekki að orða það þannig að ég hafi verið búinn að segja þeim allt sem ég gat sagt þeim. Þetta var ákaflega fátæklegt sem maður hafði í mal sínum og ekki mikið mál að losa sig við það. Það er ekki hægt að miða við þessa gæðinga sem reiða vitið í sekkjum.“ Hverjir eru það? ,,Þeir eru þar og hér, og allsstaðar. Annarhver maður er haldinn þessum kvilla.“

Ert´ orðinn virðulegur borgari á eftirlaunum? ,,Ég get ekki sagt að ég sé virðulegur borgari á eftirlaunum. Ég er bara venjulegur maður, búinn að kasta ham og hempu. ,,Er hægt að hugsa sér nokkuð guðlegra, spyr sá sem ekki veit?“ Prestar eiga sér sem sagt viðreisnar von? ,,Ég vil ekki halda öðru fram að svo stöddu.“ Í hvað fer dagurinn hjá sr. Fjalari? ,,Á ég nú að fara að tíunda það allt saman. Sumt af því á nú ekki að festa á blað. Annað af deginum fer í að góna upp í loftið og mæla göturnar.“ Var því ekki lokið hér? ,,Þegar ég var hér fyrir langa löngu þá var bærinn svp lítill, borgin hefur þanist út og það er mikið af slóðum sem kanna þarf. Annars geri ég í rauninnii ekkert. Kominn á þann punkt að þurfa ekkert fyrir lífinu að hafa. Ég er í rauninni upptekinn við að gera ekki neitt“ Hvernig er það? ,,Undur og býsn notalegt. Annars er það ærið verk að draga andann og vera til. Það er nú eiginlega fyrsta stafrófið í tilverunni.“

Beta EinarsdóttirÉg spyr frú Betu að því hvort hún sakni Suðursveitarinnar. ,,Jú ég geri það, svo sannarlega, bæði fegurðarinnar og fólksins, sérstaklega á vorin þegar maður er svo mikið var við fuglana og allt var að gróa“ (,,maður hafði nú alls konar fugla fyrir augum allt árið“, skýtur Fjalarr inn í) En er ekki einhver léttir fólginn í því að flytja úr Suðursveitinni? ,,Það hefur ekki létt neinu af mér. Það er auðvitað að vissu leyti gott að skipta um umhverfi og það besta við það er að ég fór að geta unnið við það sem ég var búin að læra. Ég hefði svo sem ekkert þurft að fara til Reykjavíkur til þess, ég hefði vel getað hugsað mér að setjast að á Höfn.“ Þú ert að vinna á DAS (Dvalarheimili aldraðra sjómanna)? ,,Ég er að vinna á DAS. Ég er lærð húkrunarkona og vann sem ung stúlka á Grund og kunni strax vel við mig innan um roskið fólk. Ég hefði valið mér framhaldsnám í öldrunarhjúkrun. Í þá daga var það fátítt að ungar hjúkrunarkonur færu að vinna á öldrunarstofnun, þetta voru mest rosknar konur. Það eimir enn eftir því að hjúkrunarkonur á öldrunarstofnunum séu í eldri kantinum. Þær yngri vilja fara í eitthvað sem þær telja meira spennandi. En ég kann mjög vel við mig á þessum stað.“

Séra Fjalarr SigurjónssonÞau voru ellefu ár í Hrísey og tuttugu og sex í Suðursveitinni. ,,Ég hafði ekki séð Suðursveit fyrr en við fluttum þangað“, segir Fjalarr. Við komum þó þar sumarið áður gagngert til að skoða okkur um, en það var svo mikil þoka að við sáum varla í undirhlíðar fjallanna, hvað þá meir. Ég vissi þvi ekkert hvað út í hvað við vorum að fara. Einangrun í Hrísey var mikil en hún var töluverð hér líka. Í Hrísey þurfti maður að fara á milli í bátskel til að sinna kirkjunni og fólkinu á Árskógsstöndinni. Hér þurfti maður að fara yfir Jökulsá á annari skel til þess að messa í Öræfunum. Breytingin hefur orðið mest í samgöngum. Við náðum í skottið á þeim tíma þegar flest var óbrúað, stórfljótin Jökulsá og Skeiðará og ótal sprænur af öllum sortum léku lausum hala milli fjalls og fjöru. Nú svífur maður þetta í upphitaðri dós.“

,,Ég ætla að biðja þig“, segir séra Fjalarr, ,,að enda viðtalið svona: ,,Ef einhverjir glugga í þessi skrif í gömlum sóknum þðá biðja þau af mölinni að heilsa í hagana sunnan jökla.“ Og að þessum orðum sögðum er auðvita sjálfhætt.

,,Tíðindamaður Eystrahorns vefur um sig svörtum þungum frakkanum, rykkir gráum treflinum um hálsin, kveður, og hverfur út á grátt holtið, út í myrkrið og hríðina“

Eystrahorn 9. apríl 1992

Hönnuðir

Arkitekt og hönnuður byggingar eru Sveinn Ívarsson og Jón Þórisson. Hönnuður sýningar er Jón Þórisson. Textahöfundur sýningar er Jón Hjartarson leikari.

Upplýsingar

Í anddyri Þórbergsseturs er upplýsingamiðstöð þar sem starfsmenn Þórbergsseturs fræða gesti um starfsemi setursins, Þórberg Þórðarson og sögu Suðursveitar. 

Gestakomur


Gestir í dag: ... 208
Gestir þennan mánuð: ... 9080
Gestir á þessu ári: ... 17120